Boş dünyadan ne alacagım var, nede vereceğim. Aslında verilmesi gerekenleri de alınması gerekenlerden çok kaybettiğim gibi,hiçlik içinde koca bir hiçmişim meğer. Ama son bir gerçeğide son kavuşma olarak algılıyorum. Kime demiyeceksin bılıyorum: ana degil, baba degil, yar, vatan degil. Ben kavuşacak birini bile bulamıyorum baksana... Belkide hiçliğim bu kadar büyüktür,ne kapıma gelen dilenciler farkında,nede beni tanıdıgını düşündügüm insanlar farkında.Aslında koca bir hiçim ben..!  

Birşey veremem sana,sendende birsey alamam.Sevgi, ask, tutku, arzu, ne bir duygu, nede bir çiçek; ben bir yoklugun içinde yoklugum çünkü. Belkide sessizlik bozuyordur bu gece benide ama önemli degil,nasılsa oda susacak,her aksam yanımda olmayacak ya...  Birgun oda yokluk cekecek nasılsa. Şimdi sagım yalan,solum yalan ve bos bır dunyam var. Belkıde bende koca bır yalanım. Keskelerimide unuttum yıllar önceydi ama olsun,iyikilerle mucadele ettım; “onlarda bitecek,neyim kaldıki yokluk var” dememek için...   Peki her birşeyi kenarı koydum, umrumdalıklarımıda koydum,yalnızlıklarımıda,içip içip kafa dagıtmalarımıda..   Neyim var şimdi? Bir garip baş ve buram buram sevda ateşiyle yanmakta olan bir kalp.  

Ben oynamıyorum artık bu oyunda,bu sahnede yerim yok. Ben koca bir yoklugum senın için,artık ben hiçim.Hiçligin içinde henüz ben ben olamadım,peki sen beni nasıl buldun? Neyse neyse,artık basımı masaya koyuyorum ve son sözlerimi sereserpe yazıyorum şuraya...  Biras kırgınlık var üzerimde ama hasta olmuyor bedenim,hiç olmak böyle birsey işte... Bak burada da perdeyi kapatan tekrar ben oldum hep ben kapatıyorum zaten hep...

            


                             Ersin MUTLU