DÜŞÜNÜYORUM,ACI ÇEKİYORUM  Düşünebilmek acı çekmek,kafalı olmak mutsuz olmak.Doğmamış çocuğa mektup adlı kitapta okumuş ve not almıştım bu sözü. Düşünebilmek acı çekmek,düşünüyorum ve acı çekiyorum.Düşündükçe içime kapanıyorum,düşündükçe korkuyorum hayattan.Düşündükçe engelliyorum kendimi yapmak istediklerimi yapmamak için.Düşünüyorum ve buradayım,düşünüyorum mutsuzum,düşünüyorum sevgisizim. Keşke düşünemeseydim diyorum düşünürken,keşke benim yerime de başkaları düşünseydi,benim de haklarım korunurdu,benim yerime de başkaları sesimi duyurmaya çalışır,tartışırdı belki o zaman.Çünki ben düşündüğüm için susuyorum.Susmazsam olacakları biliyorum,Çok bilmekle suçlanacağım,okuduğum kitaplarla,gittiğim psikiyatrlarla.Hatta belki de patlatılacak ağzıma bir tane,moraracak yine gözüm.Düşünüyorum kızıyorum.Çok uzaktakilere,hatta ekran karşısında gördüğüm toplumun istediği gibi giyinmiş,süslenmiş,bakımlı,mutlu görünen aydın kadınlara.Onlar töre uğruna hayatları giden kadınları koruyorlar,onların sesi oluyorlar da,düşünen kadınlar için ne yapıyorlar?Güçsüzlük boynu bükük olmakta mı?Dimdik duran,durmaya çalışan,durmak zorunda olan,toplumun kendine yüklediği misyonun altında ezilen kadınları biliyorlar mı,görüyorlar mı?Düşünüyor ve onlara diyorum ki;töreler kadar toplum kuralları da hayatları bitiriyor ve birçok düşünen kadının hayatı bu kuralllar ve kendilerine yüklenen misyonlar yüzünden heba oluyor.Farkındalar mı bilmem onlar,son zamanlarda eğitimli kesimin ekonomik özgürlüğü kısıtlanmaya, cebi boşaltılmaya çaılışılıyor,düşünürler bunlar susturmalı,haklarını korumak,değerlerini yitirmemek için düşüneceklerine çocuklarının eğitim masrafını,işyerlerini yürütme,elemanlarının maaşını verme konularını düşünsünler diye belki de. Düşündükçe hapsoluyorum,özgür olmak istesem mutluluğu mutlu görünmeme bağlı,benim hapsolduğum duvarlar içinde yaşamamı,herşeye rağmen yaşamamı isteyen benim canım,kanım,herşeyim,yavrum mutsuz olacak biliyorum.Düşünüyorum,bunu ona yaşatmaya hakkım yok.Ben özgür olsam,mutluluğu arama yollarına düşsem belki onun hayatı başarısızlıklarla,mutsuzluklarla ,nedenlerle dolu olacak ve beni sebep gösterecek hayatındaki bütün olumsuzluklara.belki de haksız olacak beni suçlamakta,ama suçlayacak ya. Düşünüyorum da çocukları öyle bir yetiştirebilseydik ki,boşanmış eşlerin çocuklarının psikolojisinin bozulması konusunu değil tartışmak,aklımıza bile getirmeseydik.Olmasaydı böyle bir gerçek.Çocuklar anne ve babalarının ayrılmasını gayet doğal karşılayabilselerdi.Mutluluğun bireysel olduğunu,sevgisizliğin katlanılmaması gereken birşey olduğunu,insanların neresi olursa olsun sadece mutlu oldukları yerde olmaları gerektiğini yemek,içmek,gülmek,yürümek kadar doğal karşılayabilselerdi. Kafalı olmak mutsuz olmak diyordu ya yazar bir de hani.Kafalı olduğum tartışılır belki ama mutsuzluğum kocaman bir gerçek.                                  Bir kadın