______  286______

 Senin için yalnız bıraktım kendimi,neşterden bozma bir tahterevalli üzerindeyim de kimseyle oynamak istemiyorum sanki.
Kimse yok karşımda.Buna rağmen yerde karşımdaki oturak,evet yerde! Hem boş hem yerde! Havada olan benim,havada asılı olan!Ben varsam bir ağırlığım da olmalıydı halbuki benim yanlış mı?
Eksik buluyor musun hiç  göremediğin  yerlerini?
Buluyorum ben...“nasılsın” diyorlar mesela“iyidir” diyorum “ne olsun,aynı”sonra diyorum ki kendime“ben istenmiyor olmakla ilgiliyim”

Bir kaç bir şey var hiç unutmuyorum;
bir kere karşılaştık ya hatırlıyor musun ne kadar güzeldi? Eski sevgililer neden arkadaş olamasın tadındaydı gerçi ama güzeldi,sen çok güzeldin.
Günesliydi hava,yürüdük,yoruldun,canın sıkkındı biraz.. Hayata,yasananlara,herseye... Tıpkı bana benzemiştin... Hafif kızardı yanakların,özlemiş gibiydin üstelik beni,çok konuşmadın bi kaç bir şey anlattın ki önemsemiyordun anlattıklarını ama gözlerin parlıyordu,anlatabiliyor olmayı sevmiş gibiydin.“nasılsın” dedin sonra birden gerçekten “nasılsın” diyordun“iyidir” dedim ben“ne olsun,aynı” demedim çok mutluydum çünkü utanmasam ağlayacaktım...

O kadar yakın mıydı ayrılık vakti çok çabuk varmadık mı? Çok mu hızlı yürüdük ki, ben mi hızlı yürüttüm seni? Ve sen o karanlığa ne zaman girdin,ne zaman girdin de ne zaman söndü o ışık? Sonra ben dedim ki kendime;  “ben istenmiyor olmakla ilgiliyim”bu kez utanmadım,ağladım.......
Nasılsın askım? Mutlu musun? Büyüksün benden farkında mısın? Havada olan benim,havada asılı olan!!
Artık debelenmiyorum ayna önünde iyi göründüğüm bi acı yakalayana kadar,kabullendim bile sayılır çirkinliğimi.Temizlemiyorum odamı,heyecanla uyanmıyorum. “Nasılsın” diyorlar mesela “iyidir” diyorum  “ne olsun aynı”.

Senin için yalnız bıraktım kendimi.... Fedakar aşık tadında değil yada aklanmaya çalısan suclu,mecnuna kurban leyla gibi değil,öyle bıraktım işte elimde olmadan,hiçbir şey talep etmeden bıraktım,hatta bir ölü nasıl aklayamazsa kendisini öyle bıraktım bende seni...  Sen istedin ben yaptım... Sen git dedin ben sustum... Sen sevmedin ben ağladım...

Bir kaç bir şey var hiç unutmuyorum dedim ya;terminalleri de unutmuyorum.Sen giderken daha soğuk olurdu terminaller,ağlardın bazen,ben ağlamazdım.. Cünkü bilirdim,bilirdim dayanamazdın gözyasıma o zaman severdin beni,kıyamazdın hiç dimi..
Bir mecburiyeti çoktan kabullenmiş hatta o mecburiyete alışmış gibi susardım.Sen giderdin ben kalırdım.. Kalır ve caresizliğime ağlardım,bunca güçlüğün ortasında tek basıma ayakta durma çabama ağlardım... Ağlardım ama göstermezdim sana her zaman,cünkü severdin beni,kıyamazdın o zaman...
Güçlü biri gibi susardım ki yemin ederim kimsenin yanında senin yanında hissettiğim kadar güçsüz hissetmezdim kendimi (bilmiyorum güçsüz mü doğru kelime aciz mi).

Bu her zaman böyleydi en çok terminallerde böyleydi bu.Kıskançlık krizi oldu sonra böyleydi bu dediğimin adı yemin ederim olsun istemedim ben kendi kendine oldu depresyon oldu sonra, oldu işte bir şeyler...
Neticede ben unutmuyorum terminalleri ki ne zaman gitsem o terminallere (sadece gitmek zorunda olduğum zamanlarda gidiyorum) çatlaklar görüyorum yerlerde,büyük bir hüzün görüyorum o çatlaklardan havaya karışan.Neden kimse görmüyor bunu da bir ben
görüyorum yoksa cidden bendemi bi sorun var?

Ve aşkım,bir mecburiyeti çoktan kabullenmiş hatta o mecburiyete alışmış gibi yalnız bıraktım kendimi senin için sıfır iki gün sıfır sekiz gece sustum önce sonra “iyidir” dedim  “ne olsun aynı” ve bakıp aynada gittikçe çirkinleşen yüzüme “ben”  dedim “ben istenmiyor olmakla ilgiliyim..!” 
                Ve aşkımm,alıştım ben,alıştım...  
Hatta evrenin bütün yalnızlıklarını üstüme alındım...

                              YABANGÜLÜ