Bilmem bu gece hüzün var ,yoksulluğumsa cabası.Duvar mı? nicedir bos,bir ay ışığı bile vurmaz oldu,masada bir iki satır yazı,bir vazo ve çiçekler,sarı,mor rengarenkler.Aynı insan yaşantıları gibiler,azıcık susuz koysan solacak,bir gün ihmal etsen sanki küsecekler. Karsımda bir portre ve  yanı başında küçük bir saat; sabahın 4 ünü gösterirken durmuş. Kimbilir ne için durdu bilinmez...

Sokaktan bir ayak sesiyle sarhosun biri bağıra  bağıra gelir:  “sensiz ölümün bile tadı yok..!” der,anlıyorum ki asık bir sarhoş,anlıyorum ki dertli ben gibi...Yanına iniyorum elimde bir şişe şarap,önce süzüyor boylu boyunca beni sonra soruyor:  “sende askın tadından öncemi baktın şu elinde duran şarabın tadına?” sonra kahkaha atarak  bitiveriyor yanıbasımda.İki kadeh içiyoruz ve ayaklanıyor;  “ben yatmalıyım” diyerek adım adım köse basını dönüyor. Odama cıkıyorum,aniden aklıma odamdaki yalnızlıgımı paylasan muhabbet kusları gelıyor,sarılıyorum  kafeslerıne,yem verıyorum ,sularını içişlerini izliyor ve olmam gereken yere masama geciyorum. Hafif soğudum ve penceremi kapatıp devam diyorum,kalmıs oldugum iki satırdan...

Hayat hep iki satırdamı bırakıyor ne aklım sarhosta ama diger yanımda şarap var...  Yarım mı kalmalıydı benim gibi,yoksa götürüp yatırmalımıydım sarhoş gibi?  Neyse içerden bir tıkırtı geliyor galiba benim cincan geldi. Yavaş yavaş ayaklarıma dolandı  -bakıyorum üşümüşsün cincan efendi,bazen garip olmakta güzel,
dolanacak ne kadar bacak varsa dolanıveriyorsun. Belkide hüzün ve yoksulluk birde yalnızlıklardan kaynaklanıyor...   Satırlarıda bitirdim,artık ne yazacağım?  Neyse baska bir beyaz kağıda geçmeli en iyisi...

                Ersin MUTLU