GECE VE HÜZÜN
Evet nedendir bilinmez,hep gece oldumu çöker hüzün insana. Gece oldumu aklına gelir insanın tüm geride kalmışlıkları ve tüm maziye gömdükleri. Gece anımsar insan tüm acı ve tatlı hatıraları ve hep gece hatırlatır insana tüm eski yıkılmışlıkları. Issız karanlık çökmeye başladımı havaya, hele bir de yalnızlıksa o karanlıktaki tek yoldaşın, işte o zaman dahada acı oturur yüreğin ortasına, parçalarcasına kanatır. Kaçmaya çalışsanda kovalar ve yaklaşır gece hüzün insana.Her şeyi orada bırakıp , gider uzanırsın yatağa ve dikersin gözlerini tavana. boş boş bakarsın. Aklını binbir türlü düşünce kemirir, uyumaya çalışmaktan başka çare yoktur artık. O hüzünlere sarılıp, kapatırsın gözlerini ve dalıp gidersin çok uzaklara aslında hüzün yaşamakta güzel bir bakıma melankoli, buda bir gereksinim, nasıl sevinci,mutluluğu,yaşayınca, haz alıyorsak hüzündende haz alınmalı ,hüzün olunca arada gözyaşıda oluyor.Buda bir gereksinim,gözyaşı olunca deşarj oluyor ve vücudun mutluluk, neşe, sevinç, nasıl gereksinimi ise hüzünde öyle, Bence insan geceyi bekler hüzünlenmek için çünkü bir bakıma deminde dediğim gibi bir çeşit deşarj olma. Neden gece olur hüzün çünkü daha çok insanın , kendi ile başbaşa kaldığı saatler olduğu için daha geniş düşünüldüğü için...
Gönderen:SERPİL
