ADI SİBEL’Dİ Hayat yine yaptı yapacağını, Bir çiçek daha koptu dalından. Adı sibel’di ,soyadı Kalaycı. Yoluna çıkan her fırtına Tsunamiye dönüşse de ne gam. Ne gam ,öldürücü ayazlara Yalınayak kafa tutmak. Yüreğinin götürdüğü her yere, Koşar adım sevgi ile giderken, İnadına yaşamak diyordu. Hem de dolu dolu. Sevgiyle bezeli iken yaşam kulvarı, Kendini çıkmaz labirentlerde buldu. Yaşam ona en kötü oyununu oynadı . Labirentin sisli çıkmazında Kuş misali,umutla çarparken yüreği, Sonsuzluğa çevirdi yüzünü. Bir olmaza gitti. Sessizce. Kendi içine akarcasına. İçinde kopan fırtınalara inat, Gülen gözlerinde umut saçarken, Bir kez daha kafa tutuyordu Hayata düşman her şeye. Hep derdi ki; Uykuda geçen günlere acıyorum. Nasıl olsa gün gelecek Sonsuzlukta uyumaya çok zamanım olacak. Bir günü iki gün olarak yaşamak, Sahilde martıları izlemek, Erciyes’te bulutlarla selamlaşmak isterim. Acıların girdabında kıvranırken, Bir anlık nefeste bile, Tarihe not düşercesine Gripten şikayet edenlere şaşıyorum Diye yazmıştı güncesine. Adı Sibel, soyadı kalaycı idi. Baharı yaşamadan kışa teslim oldu. Yirmi altısındaydı daha , Yoluna çıktığında meşum illet. Günler haftaları haftalar ayları kovaladı. Nice aylar yerini mevsimlere, Mevsimler yıllara bıraktı. Sekiz koca yıl inadına yaşam dedi. Gülen gözlerindeki ışıltı hiç kaybolmadı. Ölüme giderken bile Son veda gibi kaldırırken elini, Gözlerindeki ışıltıyı bırakıyordu Tüm sevdiklerine. Murat YILDIRIM