*** Aşk yada evlilikteki bağımlılıktan söz etmek istiyorum,tabi bunlar benim şahsi fikirlerim katılırsınız yada katılmazsınız bilemem... ***
Bazen aşkta yada evlilikte bağımlılık, insana güzel gibi görünse de hayatı zehir edecek hale gelebiliyor. Ben eşime çok bağlıyım yada birbirimize çok bağlıyız diyenlerin önce kendilerine “bağımlımıyız?” diye sorması lazım. Mesela imza atılırken evlilik yemini ediliyor,yada söz veriliyor,tek bir hayat sürdürülecek, bir yastıkta kocayacağız diye.Niye öyle olsun imza atılsa bile birey olarak hayat sürdürülebilmeli, aynı ev paylaşılsa bile herkesin kendi hayatı olmalı. Aslında evlilik insanın özgürlüğünü kısıtlayan bir durum, aşkı öldürüyor demiyorum sadece özgürlüğünü kısıtlıyor. Bunun böyle olmaması için, (tabi bu benim şahsi fikrim) imkanlar ölçüsünde eşler birbirlerini rencide etmeden, özgürce yaşamalı. Biraz öncede dediğim gibi imkanlar ölçüsünde ev yada odalar ayrı olmalı,özlem duyulduğu günlerde,saatlerde istenildiği kadar birlikte olunabilmeli...
Ben bugüne kadar hep eşime endeksli yaşadım, düşünürdüm ben onsuz naparım diye.. Tabi ki tanrı ayırmasın asla başka türlü düşünemem ama bu böyle olunca da bağımlılık başladı bende, akabinde normal yaşantımda yanımda eşim olmasa bile mutlaka birinin olması gerekti. Çünkü ben artık tek başıma karar verememeye ve yaşayamamaya başlamıştım.Yalnız kalınca kanadı kırık kuş gibi oluyorum.Böyle olunca da sosyal olan kişiler asosyal oluyor,bunun adı bağımlılık değil mi?
Keşkelerle yaşanmıyor, ama şimdi diyorum ki bu fikirlerim ilk zamanlarda olsaydı, şimdi çok daha farklı bir yaşantım olurdu; gene eşimle tabiki.. Ben mutsuzmuyum hayır mutluyum. Çoğu kadının özendiği bir hayatım var belki ama, ben bir o kadarda mutsuzum,ikisini bir arada yaşıyorum. Çelişki,çelişki,çelişki..! Çünkü tek başıma bir şey yapamıyorum,eşim belki beni çok sevdiği için bu kadar çok üstüme düştü, belki ben onu çok sevdiğim için üstüne düştüm.Bu dediğim evliliğin ilk yılları için tabi. Fakat su anda da bu sevmiyorum anlamına gelmez,hala aynı sevgi devam ediyor.Ama bu aşırı sevgi ve tutku bağımlılığa dönüştüğü için, kendimi çoğu zaman mutsuz hissediyorum,ilk yıllarda eşimde görmediğim yanlışları görüyorum. Demek ki şimdi bağımlı olduğumun farkına vardım ama yapacak birşey yok,bunu derken çok şey var aslında ama ben kolay yolu seçiyorum ve herşeyi kabulleniyorum.Böyle olunca da durum benim cesaretsiz olduğumu gösteriyor... Belki de bu eşim içinde geçerlidir bilemiyorum, aynı hisleri oda hissediyordur.Demek istediğim ilk zamanlardaki aşk, tutku,bağımlılığa dönüşüyor. Sevgi tabi ki devam ediyor ama insanın kendine olan güvenini de yok ediyor. Evlilikte aşırı sevgi ve tutkunun eksileri bunlar olsa gerek diyorum. Gene de her şeye rağmen yaşamak çok güzel, pozitif düşünelim değil mi? Yoksa hayat çekilmez olur...
Teşekkür ederim Fatoş hanımcım iyiki bu siteyi hazırladınız, yoksa içimizi nereye döker,günlüğümüzü nereye yazardık.. :) Yine yazardık belki bir yerlere ama paylaşamazdık değil mi? Dediğim gibi; bunları yazmama karşın eşime hala aşığım)))) İŞTE BUDA BİR BAĞIMLILIK)))))) sağolun varolun...
BİRİSİ
