Acıları büyütmek bilinçli bir tercihmidir? Bu sayfa hakkındaki yorumlar: Yorumu gönderen: Dilek, 09.02.2009 10:43:54: Acıyı büyütmek tabii ki bilinçli bi tercih değildir.Acının tarifini bilmemekle ilgilidir ve bunu da insan her zaman dediğim gibi yaşayarak öğrenir.Gerçek acılarla hayat bizi yoğururken Yorumu gönderen: yabangülü, 09.02.2009 17:19:40: öncelikle sunu belirtmek isterim ki ; dilek hanımın görüsüne katılmıyor ama elbetteki saygı duyuyorum.Bana göre acılar 2'ye ayrılır hayatta: -1- kendi insiyatifimizle büyütüp yeserttiğimiz ve hatta kimi zaman da özenle sulayıp orman haline getirdiğimiz acılarımız -2- hayatın önümüze sunduğu ve bizi yasamaya mecbur bıraktığı acılar.Şimdi olayı bu şekilde ele alırsak örneğin ölüm gb bi acı hayatın bizi sunduğu,cekmeye mecbur bıraktığı bir acıdır.Bu ölümdür,veren almıstır ve bu acı mutlak cekilicektir,kaçarı yok.. Birde günlük yasantımız içinde ceşitli nedenlerden dolayı ki kimi zaman da olmasına izin verdiğimiz seylerin yüzünzen cektiğimiz acılar vardır.Secimlerimiz vardır hayatta,verilmiş kararlar,biten ilişkiler,ağızdan cıkan bi söz,düsünmeden yapılan bi haraket,hakedilmeyen bi davranıs görme vs vs gibi coğaltabiliceğimiz örnekler bunlar.. İşte bunlarda kendi insiyatifimizle büyütüp yeserttiğimiz acılar grubuna giriyorlar.Sonuc olarak yaradan tarafından hersey biz insanlar için tasarlanmıs ve bu düzende acıyla mutluluk iki kardes gibiler.Doğmak nasıl varsa ölmekte var,ağlamak ne kadar doğalsa gülmekte öyle ve biz insanoğlu acılarımızla yüzlesmeyi farklı alırız coğu zaman.Sonlandırmak için değilde deyim yerindeyse ağdalandırmak için uğrasırız hep,kendimize acırız ve biz acılarımıza acıdıkca onlar bizi acıtmaya devam eder. Yani sözün özü evet;acıları büyütmek bilinçli bir tercihtir fakat istisnai durumlarda olmuyor değil yasantılarda. Yorumu gönderen: Dilek, 09.02.2009 17:54:39: Yabangülü,ben acı yok demedim.Acıyı büyütmek bilinçli bir tercih değildir dedim.Bunun için de acının tarifini bilmek gerekir.Yakınlarımızı kaybetmek mesela acıdır,büyük bir acı.Bu acıyı büyütmek gerekmiyor,bu acıyı yaşamak tercihimiz dışıdır.Bu acı yaşanır,yaşanmaması doğaya,yaratılışımıza aykırıdır.Bu aslında açıkça acıyı büyütmenin bilinçli bir tercih olmadığını gösteriyor.Senin de bahsettiğin gibi istisnai durumlar yani acıyı büyüttüğümüz durumlar da acının tarifini bilmemekten geçer ve biz bu tür acılarla yaşamanın anlamsızlığını yaşayarak öğreniriz.Aslında yazdıklarınla bana katılmamak bir yana benim savunduklarımı örneklerle açıklamışsın sen. Yorumu gönderen: Dursun GÖKSU:, 09.02.2009 18:15:48: Bazı kimseler vardır ki acıları büyük veya küçücük de olsalar çok abartırlar. kafayı çok takarlar. Bazı kimseler vardır ki acılara göğüs gererler. Bunları büyütmeden unutmaya çalışırlar. Acıları büyütenlerin saçları KAR GİBİ, büyütmeden unutmaya çalışanların saçları ise KÖMÜR GİBİ dir. Varın siz karar verin acıları büyütmek bilinçli mi bilinçsiz bir tercih mi? Bence acıları BÜYÜTMEMEK bilinçli bir tercih ama kaç kişimiz böyle bir tercih yapıyoruz ki? Biri bana izah etsin. Yorumu gönderen: Murat, 10.02.2009 11:57:24: Bu soruyu iki şekilde yorumlamak olası.Birincisi;acıları büyütmek derken ,onu var etmek ve varlığını sürdürmesi için olağanüstü bir çaba sarf etmek anlamında .İkincisi ise,var olan acının her tür yakıcılığına isteyerek ve deyim yerindeyse şevkle katlanmak. Acıları isteyerek büyütmek ve onun sisli- puslu ortamında var olan durumu kabullenmeyi takiben arabesk bir yaşam biçimi oluşturmak psikopatolojik bir durumdur.Sağlam bir ruhsal yapıda olunduğunda Hiç bir acı bilerek büyütülmez.Yaşamın nesnel koşullarında ,kendini dayatan ve onlardan kaçınılması asla mümkün olmayan acılar tabi ki vardır.Bu acılar yaşamın gereğidir bir bakıma.Buna en güzel örnek olarak da ölüm sonrası duyulan acılar verilebilir.Buradaki acıyı büyütmek bir yana,tam tersine küçültmek için çok değişik dini ya da yöresel ritüeller geliştirilmiştir.Doğru olan da budur zaten.Eğer bu ritüeller olmasaydı var olan acının kavuruculuğu ruhun o andaki maraza yapısıyla bütünleşecek ve bu da ,durumu daha karmaşık hale getirerek yeni acılara davetiye çıkaracaktır.Tıpkı nezih bir satıha damlatılan asit gibi giderek yakacak,bozacak ve bir çok güzelliği geri dönüşü olmayacak şekilde yok edecektir.Adına yaşam denilen havuzun içinde böylesi acılar zaten vardır.Hatta bir bakıma yaşamın gereğidir.Acıyı içselleştirmek insana sağlam bir ruh yapısını da kazandırır.İçsellşetiği ölçüde ,yaşanacak ruhsal travma da o oranda azalır.Dahası ,yıkımı yaşamadan varolan izlerin silinmesi de bir o kadar kolay olur.İçselleştirilen acılar ,kabullenmeyi takiben yaşamın bir parçası olarak varlıklarını sürdürürler.Öylesi durumda da acıyı büyütmek bir yana ,tam tersine onu doğal mecrasına alarak yaşam kulvarında kendi haline bırakmak en doğru olanıdır. Hiçbir şekilde acılar bilerek ve isteyerek büyütülmezler.Bilerek ve isteyerek büyütülen her acı ruhsal yapıda yeni acıların da altyapısını hazırlar ve bu kısır döngü devam eder durur. Yorumu gönderen: Acı çekmek istemeyen ama çeken biri., 11.02.2009 11:29:51: Hangi insan bırakın büyütmeyi acı çekmek isterki.Ama yaşanan o anki duygusal çıkmazlık çok sevrsiniz sevdiğiniz için bişyeler yapmanız gerekir ama elinizden bişey gelmez işte o çaresizlik acıların en büyüğüdür bence ne kadar kahırlanıp acınızı büyütsenizde yeterli olmaz o çaresizlik büyüdükçe acınızda büyür bir yakınınız vefat eder acı çekersiniz ama orada ALLAH'IN takdiri diye acımızı belirli bir zaman sonra içimize gömer sevdiğimiz kalbimizde yaşar birçok örnekleme yapabiliriz ama kimse acı çekmek çektirmek istemez kaldıki çoğaltılmak asla istenmez çaresiz kalmadığımız sürece. Yorumu gönderen: ümran, 11.02.2009 16:58:31: bence bilinçli bir tercihtir,ben insanoğlunun birşeyi bilmeden yaptığına inanmıyorum herşey bilinçli yapılır,bilmeden demek ona uydurulan kılıftır.Ne varki bazı insanlar ,acı çekmekten zevk alarak yaşar bazıları acıları kendine bahane eder,hertürlü isyankar tavra takınabilirler bazılarıda istemeden gelen acılara gögüs gerer,altından kalmaya çalışır zorda olsa hayataına devam eder.Acıları bilinçli olarak büyütenler ,aynı zamanda iyi rol yapmaktadırlar bana göre.Deyim yerindeyse arabesk takılmaktadırlar ,isyankar acıların çocuğu derlerya.Oysaki hayat hep acılardan ibaret değil, bir acı varsada üstesinden gelmek gelebilmek aza indirgemek kendimizi fazla yıpratmamak lazım diye düşünüyorum.Sonuçta her insan hayatında ,acıyı tatlıyı, çileyi, sıkıntıyı,varlığı , yokluğu az çok görmüş geçirmiştir kimse dertsiz değildir.Sadece hayat adil değildir,herkes herşeyi aynı derecede yaşamaz,bunları bahane edip arkasına sığınıp ,acısına acı katanlar bana göre güçsüz ,zayıf, pasif ,arabesk yaşayan aciz kalmış insanlardır,hertürlü kötü alışkanlığa ve bağımlılığa meyli olan insanların bahaneside olabilir acıları bilinçli olarak büyütmek.Hayat okadar kolay değil malesef üstesinden gelmek lazım insan gibi yaşamk lazım , tatlıyı nasıl seviyorsak acıyıda okadar sevip sindirmek lazım