ÖFKE                                 

 Bir zamanlar çok çabuk öfkelenen ve bu yüzden hiç arkadaş edinemeyen küçük bir GENC varmış. Babası ona bir kese dolusu çivi vermiş ve her öfkelendiğinde, bahçe kapısına bir çivi çakması gerektiğini söylemiş. GENC daha ilk gün kapıya 37 çivi çakmış. İlerleyen haftalarda öfkesini kontrol etmeyi öğrendikçe, kapıya çaktığı çivilerin sayısı da, her geçen gün azalmış. Gün gelmiş, öfkesini kontrol etmenin, kapıya çivi çakmaktan daha kolay olduğunun keşfetmiş. Ve bir gün çocuk, öfkesine hiç kapılmamayı öğrenmiş. Koşup babasına durumu anlatmış ve babası da ona, öfkesine her hakim olusunda, kapıdan bir çivi çıkartmasını söylemiş. Günler geçmiş GENÇ babasına, kapıdaki tüm çivileri söküldüğünü anlatmış. Babası da onu elinden tutup, bahçe kapısının yanına getirip, söyle demiş; "Aferin oğlum, çok şey başardın ama bir bak, kapının üstü delik deşik oldu. Bu kapı asla eskisi gibi olmayacak. Öfkeyle söylediğin sözler, tıpkı bu delikler gibi iz bırakır. Bir insana bıçak saplayıp, sonra çekip alabilirsin ama üst üste ne kadar özür dilersen dile, o yara hala oradadır..

alıntıdır

**Biliyorum ki öfke geçiyor,bambaşka hallere bürünüyor duygular... 
Öfkeliyken bir zamanlar   uğruna ölürüm sandığın kişiler, olaylar,önemler,başka bir şeye dönüşüyor... Unutmak üzerine kurulu insan sistemi...
Biraz susabilmeyi öğrenmek gerektiğini anladım... Kelimeler çok keskin,çok acıtıcıdır ve sonunu tahmin edemiyeceğimiz olaylara yol acabiliriz... Ucundan kıyısından ağzımdan çıkan sözlerin tesirini gördüğümden bu yana bunu tercih ediyorum ben...

Susulmuş,söylenmemiş çok şeyim var,oysa ne çok anlatıyor gibiyim… Her zaman frene bastım... Giderek daha çok basıyorum ve daha çok yoruluyorum...
Arkamda yaralı bırakmak istemiyorum... Çünkü biliyorum, "yaralı insan tehlikelidir.. **