Belkide Sığınaklarımdın Benim Sonsuzluğun başlangıcıydı belkide seninle olduğum saatler,yada tenine hasretlik çektiğim günlerin neşesiydi.Amansız umutlar bağlamıstık birbirimize karşı,şimdi dönüp geçmişe baktımda ne kalan bir umut,nede sen varsın.Biliyormusun yalnızlık kolay değil demişlerdi… Sen ve ben bu zincirin hangi döngüsünde yer alıyorduk,hangi dönemeçlerin kırılmıs halkalarıydık ki şimdi birbirimize çok uzagız.Belkide yani aslında yakınız, gökyüzünün yere oldugu kadar yakınız birbirimize,gecenin güneşe olduğu kadar,ayın maviye olan sevdası kadar yakınız.Sonsuzlukla başlattık ya hani bu satırları,bitmiyecekmiş gibi,sözlerinde bittiği bir nokta yokmus gibi,bazen susmalarında cevap haline gelmesi gibi...  Şimdi bir duvara yasladım ağırlaşan bedenimi,senden sonra tek dostum kalan ve bitmek bilmeyen gücüne sığındım.,duvarlara sığındım...  Hani gittiğinde seni gördüğüm,ardında milyonlarca söz sarffettiğim duvarlara,seni bulamadığımda sarıldığım duvarlara sığındım. Amansızlığımın kol gezdiği saatlerde,seni karanlığa teslim ettiğim gecede,ben duvarlara sığındım.... Renklerine sığındım masmavi denizin,kızıl toprağın,sen sanığım gökkuşagına sığındım... Belkide bir liman arıyordu gönlüm,belkide bedenim eskimişti,özlemi,hasreti sineme sarmıstım belki,kan kokan geceleri,puslu dram dolu saatleri,beni senden eden günleri,bir sığınaga kapatmıştım belki.Şimdi tüm sarf ettiklerimi,tüm üzerimden terk ettiklerimi geriye aldım. Nedenmi ??   Sen gittin,yalnızlık boy gösterdi ve sen yine gittin!!! Gece korkuları getirdi,sen gelmedin yada gelmek istemedin.Ben senden sonra kimselere seni sevdiğim gibi tıpkı sen gibi sevgimi veremedim. ( her acı bir özlem getiriyorsa hayatıma ve her yaşadığım zaman beni alıp götürüyorsa geçmişime,üzerimde bir kırık sevgi tanesi bile kalmış olsa,ben senden sonra ne severim nede senin oldugun sehirde yaşarım be gülüm... )                                               ERSİN MUTLU 27/01/2009