İNSANA NEKADAR TOPRAK LAZIM.. 

  Bastığın yerin iki ayağının kapladığından daha büyük olamayacağını anlamak ne büyük mutluluktur. Franz Kafka

  Tolstoy un ‘’İnsana ne kadar toprak lazım’’öyküsünü bu bağlamda yazmak istedim.

 Pahom,köyünde kendi halinde yaşayan orta gelirli bir çiftçidir.Gel zaman git zaman birkaç kez taşınarak daha verimli ve daha ucuz toprakları olan memleketlere taşınır.Maddi durumu git gide iyiye gitmektedir.Bir gün oralardan geçen bir tüccar atına yem vermek için onlara uğrar.Pahom adamla konuştuğunda Başkır dan geldiğini oralarda çok ucuza topraklar olduğunu konuşurlar.Bunun üzerine hemen hazırlanır Başkır a doğru yola çıkar.Başkırlar çok geniş arazilere sahip olmalarına rağmen tarımla uğraşmıyorlardı bu yüzden topraklarını çok ucuza satıyorlardı.
Başkırların reisi günü bin rubleden istediği kadar toprak alabileceğini söyledi. Pahom anlamadı .Reis açıkladı;Birgün boyunca etrafını çevirebildiğin kadar araziye sahip olabilirsin ama başladığın yere vaktinde ulaşamazsan paran yanar.Pahom bu habere çok sevindi ve istirahat edip sabah erkenden bu işi halletmek üzere çadırına çekildi.Gece toprak hesabı yapmaktan uyuyamadı,bir aradalar gibi oldu o sırada karışık rüyalar gördü anlam veremedi. Güneş doğarken Başkırları uyandırıp toprağın sınırlarını belirlemek üzere çadırdan ayrıldı.Güneşin doğuşuyla Pohamarazisinin sınırlarını belirlemek üzere yürümeye başladı.Öğlene kadar dümdüz gitti.Ta ki başlangıç noktasındaki Başkırlar karınca kadar görünene kadar.Artık yön değiştirme vaktinin geldiğine kanaat getirdi.Yönünü değiştirip ilerlemeye başladı.Tam tekrar yönünü değiştirip üçüncü kenarı belirlemeye başlarken biraz daha gidip topraklarını çoğaltmayı düşündü yürüdü bu arada güneşin çoktan ufka doğru gittiğini gördü.Toprağı ve parasını kaybetmektense yamuk da olsa bu araziye sahip olmayı düşünerek bulunduğu yerden direk başlangıç noktasına yöneldi.Vaktinde yetişememe korkusu ve yorgunlukla göğsü inip kalkıyor,kalbi tokmak gibi vuruyor,artık kendisinin değilmiş gibi hissettiği dizlerinin bağı çözülüyordu.Son bir gayretle önünde kalan son bir tepeyide tırmandı ve başlangıç noktasına geldi nefes nefese yığıldı kaldı.Reis ‘’Vay ne hoş adam,bir sürü toprak kazandı’’diye bağırdı.Poham ı kaldırdıklarındaağzından kan aktığını gördüler.Poham ölmüştü.Poham ın  sığabileceği büyüklükte bir mezar kazdılar ve onu oraya gömdüler.

Onun,ihtiyaç duyduğu topu topu iki metrelik topraktı şimdi.

 alıntıdır

**Acaba hangimiz bastığımız yer kadar mutlu olmaya çalışıyoruz ?
Bu yazıyı okudukdan sonra bazı şeyleri birkez daha düşünmek ihtiyacı hissettim ve bunu sizlerlede paylaştım.Varlık veya yokluk,her şey bizim ona verdiğimiz anlam doğrultusunda şekilleniyor.İmkanlarımızla mutluyuz veya hırsımızla her geçen gün mutsuzluğumuz artıyor.Maddi imkanlarımızı çoğaltmak için ne kadar çaba sarf etsekte sonuçta elde edebileceğimiz iki metre uzunluğunda bir toprak parçası.Mühim olan,hangimiz bunun yeterince farkındayız ?
Günün koşturmacası içinde her birimiz hırslarımızın tutsağı olarak soluk soluğa,daha farklı bir konumda olmak,daha fazlasınıelde etmek için çaba harcıyoruz.Bir yere kadar doğaldır fakat bunları elde etmek için kendimizden, insanlığımızdan ve erdemlerimizden ödün vermeye kadar gidiyorsak, işte bu çok tehlikelidir. 
Ömrümüzün bu tutkuyu doyuracak kadar uzun olmadığını düşünüyorum.**